Πέμπτη, Ιουνίου 16, 2011

Βλέμμα

Δεν είναι η πρώτη μου εποχή που προσπαθώ να βγάζω πορτραίτα ανθρώπων στον δρόμο, το προσπάθησα κι άλλες φορές. Κάθε φορά όμως που κάποιος με κοιτούσε απευθείας, κοιτούσε στο φακό δλδ και ήταν κάποιος άγνωστος, με τρόμαζε, δίσταζα και αυτό αρκούσε για να χαθεί η ευκαιρία να τραβήξω την φωτογραφία. Δεν συμβαίνει αυτό πια. 

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Δημήτρη υπάρχει ένα θέμα με τη φωτογράφηση δημοσίων θεαμάτων, περαστικών, αυτοκινήτων που φάίνονται οι πινακίδες κλπ.

Αλήθεια σου είπε τίποτα αυτή η όμορφη γυναίκα?

Στοχαστης είπε...

Παντα υπαρχουν θεματα δημοσιου χωρου κι ελευθεριας, αλλα στο Λονδινο ο κοσμος ειναι ανετος με τον φακο συνηθως, ο νομος εχει περιορισμους που τους ξερω, οποτε προσεχω.
Δεν μου ειπε τιποτα, ηταν απλως ανυπομονη γιατι περιμενε τον συντροφο της ο οποιος εφτασε δυο λεπτα μετα.

Φωτεινή είπε...

Είσαι τυχερός που είσαι στο Λονδίνο. Εχω κάνει ακριβώς το ίδιο είδος φωτογράφησης και ο κόσμος είναι πολύ πιο σφιγμένος και δε δέχεται να τον φωτογραφίζουν. Εκτός αυτού, οι περισσότεροι μόλις έβλεπαν το φακό, αν ήθελαν να τον φωτογραφήσουν, χαμογελούσαν και το θέμα χανόταν, αν πάλι δεν ήθελαν, είχες πρόβλημα. Προτιμούσα τις κρυφές φωτογραφίες, έχουν πολλά να πουν αυτά που βγάζεις χωρίς να σε αντιλαμβάνεται το "θέμα". Η κοπέλα ωστόσο έχει καταπληκτικό βλέμμα.