Από την αρχή είχα ένα θέμα με τα αντικείμενα στον δημόσιο χώρο που δεν έχουν απόλυτα δικό τους ρόλο αλλά είναι εκεί επειδή ο άνθρωπος τα πήγε, τα έφτιαξε, τα τοποθέτησε για την χρήση του. Θεωρητικά βέβαια αυτή η περιγραφή ταιριάζει σε ολόκληρη την σύγχρονη πόλη, αλλά μερικά αντικείμενα μου δίνανε πάντα έντονα την αίσθηση της απουσίας του ανθρώπου, της αχρηστίας, της αδράνειας, της αναμονής. Ένα απ'αυτά τα αντικείμενα είναι οι καρέκλες: πλαστικές μετά από γιορτές, γάμους, πανηγύρια, δερμάτινες πεταμένες, πολυθρόνες πολυκαιρισμένες που πάνε για πέταμα, σπασμένες καρέκλες γραφείου, όλα αντικείμενα που έγιναν για να εξυπηρετήσουν έναν άνθρωπο και μετά απλά αφήνονται...
2 σχόλια:
Ίσως δίνουν αυτή την αίσθηση, γιατί η ύπαρξή τους είναι τόσο στενά συνδεδεμένη με την ανθρώπινη παρουσία, που η τελευταία θεωρείται απαραίτητη προϋπόθεσή της. Ποιος ο λόγος να υπάρχει μια καρέκλα εκεί, όταν δεν υπάρχει κανείς για να καθήσει πάνω της; Δε συμβαίνει το ίδιο με άλλα αντικείμενα πάντως... Η τηλεόραση δε χρειάζεται πάντα κάποιον να τη βλέπει, τα ρούχα δε χρειάζονται κάποιον να τα φορά, τουλάχιστον όχι απαράιτητα... Αλλα μια καρέκλα, ένας καναπές, ... :)
Πολύ ωραία η φωτογραφία, μεταδίδει μια μελαγχολία και μια ιδέα εγκατάλειψης... Μπράβο!
...έτσι νιώθω κι εγώ τελευταία, σαν την καρέκλα τής εύστοχης εικόνας σου "που υπάρχει εκεί όταν δεν υπάρχει κανείς για να καθίσει..." όπως πολύ εύστοχα παρατηρεί το "Κορίτσι"
Δημοσίευση σχολίου