Κυριακή μεσημέρι για καφέ και διάβασμα στα Starbucks της Λάρισας. Έχω πάρει μαζί μου το δεύτερο τόμο απο το έργο "Photo Icons" και διαβάζω παρέα με ενα Tazo Chai Latte και φυσικά ένα Chocolate 'n' Cherry Muffin. Όλα καλά, έχει λίγο κόσμο ο οποίος αρχίζει και αυξάνεται με την ώρα. Κάθομαι δίπλα απο το τζάκι για να "ελέγχω" τον κόσμο αλλά και την βιβλιοθήκη της Ζώνης. Δίπλα μου, στους καναπέδες κάθεται μια τετραμελης οικογένεια για καφεδάκι. Τα παιδιά είναι μικρά και ήσυχα. Μου τραβάει την προσοχή η μικρή της οικογενειας. Της έχουν πάρει ένα μπισκότο με κομμάτια σοκολάτα και το έχουν βάλει σε ένα πιάτο. Της έχουν δώσει και μαχαίρι και πηρούνι και προσπαθεί να φάει. Την χαζεύω για αρκετή ώρα να προσπαθεί με έναν παιδικό και αστείο καθωσπρεπισμό να φάει το μπισκοτάκι της. Για αρκετή ώρα το παλευει, έχει μια έκφραση αυτοσυγκέντρωσης στο πρόσωπο της. Αποφασίζω να φωτογραφίσω λοιπόν την μικρή και την προσπάθεια της. Βγάζω την 5D και αποφασίζω να την φωτογραφίσω με Programm επιλογή, δεν έχω ώρα για την πολυτέλεια της φωτομέτρησης. Ορίζω τα ISO στα 400 και κοιτάζω να βρω την κατάλληλη στιγμή που δεν θα κοιτάγανε οι γονείς της. Πρόλαβα να τραβήξω δύο μόνο καρε, ένα με την προσπαθεια της μικρής και ένα με την διαδικασία της απόλαυσης . Τελικά πετυχαίνει να κόψει ένα κομμάτι και όλο χαρά να το πιάσει με το πηρούνι της και να το φέρει στο στόμα της. Χαμογέλασα αυθόρμητα όταν την είδα να "πετυχαίνει" τον στόχο της και τότε συνειδητοποίησα οτι για αρκετή ώρα ήμουν ένας voeur, ένας ηδονοβλεψίας αλλά με κοινωνικό ενδιαφέρον. Ήρθε γρήγορα στο μυαλό μου η μέθοδος της Lyn Loffland με τις πολύωρες παρακολουθήσεις της σε διάφορα μέρη όπου υπήρχε κοινωνική δράση και ενδιαφέρον. Για κάποια ώρα λοιπον κι εγώ παρακολουθούσα την μικρή, την φωτογράφισα χωρίς να ρωτήσω κανέναν, δεν έμαθα ποτέ το όνομα της ή την ηλικία της. Για μένα θα είναι παντα το κοριτσάκι που έτρωγε το μπισκοτάκι της...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου